Alweer zondag + gedicht

Alweer is het zondag. Alweer is er een week voorbijgegleden en alweer staat er een nieuwe klaar om ons wie weet wat te brengen. Ik denk dat het een zondagje wordt van niet al te veel gedoe, gewoon lekker rustig neuzelen, wat surfen hier en daar (heb ondertussen deze blog gekoppeld aan mijn Hyves-account, waardoor ik zowaar blog op twee verschillende plekken en zo nieuwe en oude vrienden vind), een beetje opruimen, kattebakje vervangen door een groter model, beetje lezen in een verhalenbundel van Stephen King, Nip af en toe eens kussen, nadenken over huwelijkse toestanden, genieten van een terrasje met een sigaretje, slechts gekleed in mijn nieuwe badjas. Relaxen dus en af en toe toch ook wat nuttig uit mijn mouw schudden.

Ondertussen kabbelt mijn schrijverij verder. Zoals een zwanenmeer zonder sierlijke zwaan erop maar een grote plas blijkt, zo is mijn dag zonder wat schriftelijke neerslag gewoon een verzameling uren die doorgekomen dienen te worden. En vermits Nip en ik er nog steeds niet uit zijn geraakt wat nu net de zin van alles is, of er een groter Doel is of niet, moet er toch een kleiner doel geïnstalleerd worden in dit Vlindermanbestaan. En dus spring ik van dag naar dag, week naar week, jaar naar jaar en ga maar een eind verder, onderweg stukjes krabbels achterlatend. En als ooit de dag komt dat ik er ook daadwerkelijk wat mee ga doen, dan laat ik dan ook weer weten.

Gisteren nog kreeg ik een leuke reactie van Branco, iemand die wel lijkt te genieten van mijn krabbels en dichtsels. Dan fleurt Bibi op, want dat betekent dat mijn schrijverij iets kan betekenen voor iemand anders. En ik zou blasé zijn als ik dat niet plezierig zou vinden...

geletterde

hij wikt en weegt
bij de bakker, kapper,
beenhouwer, ook priester
zijn woorden
zijn krachten
die hij niet genoeg

beheerst

zwijgt hij teder
bij zichzelf, dichter
dan zijn huid zal niemand

doorbreekt hij pas dan
de stilte als hij verdoofd
de wereld weer horen wil
en wat die te vertellen

Frans V.